Την Τετάρτη 14 Ιανουαρίου, είχα τη χαρά ν’ ακούσω το ρεσιτάλ πιάνου του Τάσου Πάππα στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Λέω ότι είχα τη χαρά, γιατί τόσο η εκτέλεση των έργων, όσο και το πρόγραμμα που παρουσίασε, ήταν πραγματικά μοναδικό. Ξεκίνησε με τη Fughata για τσέμπαλο, έναν αυτοσχεδιασμό του Keith Jarrett, γραμμένο το 1973, το οποίο εκτελέστηκε με πολύ προσεγμένη αισθητική και ατμόσφαιρα που απορρέει και από τις ηχογραφήσεις του ίδιου του Jarrett. Ακολούθησε το κολοσσιαίο έργο του L.V. Beethoven, η Σονάτα για πιάνο αρ.32 σε ντο ελάσσονα, έργο 111. Στο δεύτερο μέρος παρουσίασε, αν δε κάνω λάθος σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα, την εκπληκτική και πολύ δεξιοτεχνική Σονάτα για πιάνο του Samuel Barber, έργο του 1949, με μια πολύ δυναμική εκτέλεση και με βαθιά γνώση της μουσικής, καθώς και το Black Earth, έργο του 40χρονου Τούρκου συνθέτη Fazil Say. Το τελευταίο έργο ήταν οι Χοροί του Alberto Ginastera που γράφτηκαν το 1937. Τρία σύντομα κομμάτια που βασίζονται ρυθμικά σε Αργεντίνικους χορούς (Danza del vijo boyero, Danza de la moza donosa, Danza del gaucho matrero). Ο δεύτερος, επηρεασμένοι από το ragtime, μου θύμισε και λίγο Scott Joplin. Δε πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες ενός μουσικοκριτικού, αλλά θέλω να σκιαγραφήσω αυτά που εισέπραξα από αυτή τη συναυλία. Ο Τάσος Πάππας είναι ένας εκπληκτικός βιρτουόζος με μια δυναμική γκάμα από δραματικές κορυφώσεις, σχεδόν «εκκωφαντικές», σε πολύ αιθέρια περάσματα λεπτεπίλεπτων πιανιστικών ήχων. Υπάρχει επίσης και μια δραματικότητα που τον χαρακτηρίζει. Αυτό φάνηκε στα έργα του Beethoven και του Barber. Ακόμη πιο εκπληκτικό ήταν η σημασία που έδινε στη κάθε γραμμή. Προβάλλει δηλαδή τις λεπτομέρειες που βγαίνουν από τις μελωδικές και αρμονικές συνηχήσεις και αποκαλύπτουν τις εσωτερικές λεπτομέρειες ενός έργου. Το κοινό ενθουσιάστηκε. Η συναυλία έκλεισε με ένα κομμάτι του George Gershwin και ένα του Schumann. Ήταν μια πάρα πολύ σημαντική βραδιά. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί ο Τάσος, έπαιξε ένα από τα concerti μου για πιάνο με τη London Sinfonieta και το ίδιο concerto (μαζί με το 1ο concerto για πιάνο του Dimitri Shostakovich) με την ορχήστρα της Πάτρας υπό τη διεύθυνσή μου.
