Αίθουσα Φίλων της Μουσικής,
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
(Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη 1, Αθήνα)
Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
υπό τη διεύθυνση του
Θόδωρου Αντωνίου
παρουσιάζει :
Aaron Copland
«El Salón México»
«El Salón México»
Γιώργος ΚουρουπόςΑφιέρωμα στον Οδ. Ελύτη
Ο «Μικρός Ναυτίλος»
για σοπράνο, αφηγητή-βαρύτονο και συμφωνική ορχήστρα
Θόδωρος Αντωνίου«Κονσερτίνο για κοντραμπάσο
και ορχήστρα»
Διάλειμμα
John Corigliano«Συμφωνία αρ. 1»
Σολίστ
Λουκία Σπανάκη σοπράνο
Λουκία Σπανάκη σοπράνο
Τάσος Αποστόλου αφηγητής – βαρύτονος
Edwin Barker κοντραμπάσο
για περισσότερα κλικ εδώ
3 σχόλια:
Πολύ ωραία συναυλία! O Copland -σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση- παίχτηκε σωστά σε γενικές γραμμές, λίγο συγκρατημένα μου φάνηκαν στην απόδοσή τους τα σημεία με τους ασύμμετρους ρυθμούς. Το έργο του Κουρουπού εξερεύνησε και έδωσε μιαν ηχητική διάσταση στην μελοποίηση ποιημάτων του Ελύτη, πέρα από τα συνηθισμένα "τραγουδοποιητικά" πλαίσια. Το κοντσερτίνο για κοντραμπάσο, περίτεχνο, υπόδειγμα για το πώς αντιμετωπίζονται οι συχνοτικές φύσει δυσκολίες προβολής του κοντραμπάσου μέσα σε ένα μεγάλο σύνολο -πολύ καλός ο σολίστας. Εντυπωσιακό το έργο του Corigliano, σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση επίσης, πλοήγηση ανάμεσα στην σκληρότητα και τον λυρισμό σε μια θαυμάσια μορφική ισορροπία, με την ΚΟΑ να αναδεικνύει ένα πρόσωπό της που το αποζητούμε συχνότερα. Μπράβο Μαέστρο!
Θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο και θα σας συγχαρώ. Θα περιοριστώ στο να αναρωτηθώ γιατί η επίσημη προβολή τέτοιων συναυλιών είναι ανύπαρκτη, γιατί δεν αφορά τους ευαίσθητους καλλιτεχνίζοντες μεγαλοσχήμονες δημοσιοσχεσίτες μας, οι οποίοι επιμένουν δια της αδιαφορίας τους ότι ο ελληνικός μουσικός πολιτισμός έχει καθηλωθεί στις παγκόσμιες πρώτες (και δεύτερες και τρίτες) συμφωνικοποιημένων μπαλαντοτράγουδων. Θα ήθελα μεγαλύτερη προσέλευση κοινού (αλλά από πού να το πληροφορηθεί;). Διότι σε αυτή τη συναυλία είχαμε και ποικιλία έργων και ποιότητα εκτέλεσης. Ήταν μια συναυλία υπόδειγμα από πλευράς περιεχομένου, απάντηση σε κάθε μεμψιμοιρία για την ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Πρώτον, συμφωνώ με τους προλαλήσαντες.
Δεύτερον, η περιβόητη εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει τον χώρο μας είναι και δικό μας λάθος. Η ΚΟΑ έχει προ πολλού απολέσει την ταυτότητά της και δεν παίζει πλέον τον ρόλο του μουσικού «στεκιού» που έπαιζε παλιά (στην προ ΜΜΑ εποχή). Σε αυτό φταίνε και οι επιλογές της ίδιας της ορχήστρας που είναι λίγο «ό,τι να’ναι». Χρειάζεται όραμα και προγραμματισμός για να συσπειρωθεί ένα κοινό που υπάρχει ήδη.
Τρίτον, η χτεσινή συναυλία απέδειξε ότι η σύγχρονη μουσική μπορεί να είναι απόλυτα εύληπτη χωρίς να χάνει το ενδιαφέρον της, αν το πρόγραμμα είναι έξυπνο και τα έργα επιλέγονται με άξονα την αξία τους και όχι την πολιτική. Περισσότερες τέτοιες βραδιές θα έκαναν καλό σε όλους μας. Μην ξεχνάμε ότι η Ορχήστρα των Χρωμάτων στη γέννησή της είχε δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό βασιζόμενη σε «περίεργες» επιλογές και πολλές πρώτες πανελλήνιες εκτελέσεις. (Τα έφτιαξε πάλι τα κουτάκια μου. Μαέστρο, σας ευχαριστούμε, χαιρόμαστε που υπάρχετε)
Δημοσίευση σχολίου